Recibíronse 7 achegas que comprenden un total de 22 observacións realizadas ao documento borrador do III Plan de Acción.

ACHEGA 1: J.M.A.M (14-05-2017)

A ligazón "http://datos.gob.es/foro-cpp-risp" que figura na páxina 54 do documento non funciona. Retirar ou actualizar.

ACHEGA 2: M.A.B.C (16-05-2017)

Estas son as miñas observacións ao Borrador do III Plan de Goberno Aberto.

A) ACHEGAS NON VALORADAS

Con data 26 de xullo de 2016 presentei varias achegas que non foron valoradas no Informe de Valoración con data do 7 de abril de 2017. Son as seguintes:

1.- Non se adoptan medidas para mellorar a protección xurisdicional do dereito de acceso á información.

Na páxina nº 38 do Informe de Avance 2014-2015 redactado polo Mecanismo de Revisión Independente (MRI) da Open Government Partnership (OGP), exponse como exemplo de compromiso forte coa rendición de contas: “A mellora do acceso á xustiza, facendo que os mecanismos de xustiza sexan máis baratos, rápidos ou fáciles de usar”. Pois ben, en España, na actualidade, e a pesar de contar cunha Lei estatal de transparencia e 11 autonómicas, cando non se facilita a información solicitada polo cidadán ou se incumpren as obrigas de publicidade activa na páxina web, a vía xudicial é inasumible en termos de custos económicos e temporais: tárdase unha media de 2 anos para obter unha sentenza firme que condene á Administración a dar a información; hai que pagar taxas xudiciais (as persoas xurídicas), os honorarios de avogado e procurador e asumir o risco dunha posible condena en costas se se perde o preito. Son moi pouco os cidadáns que acoden aos Tribunais de Xustiza. É difícil ser optimista cando se aproba unha nova norma e non se atribúen as armas necesarias para asegurar a súa aplicación e evitar o seu incumprimento. As 11 leis autonómicas sobre transparencia nada contemplaron neste sentido porque a competencia é exclusiva do Estado. A xurisdición contencioso-administrativa, tal e como está configurada na actualidade, non cumpre coas esixencias impostas polo Convenio do Consello de Europa sobre o acceso aos documentos públicos de 2009 – aínda non ratificado por España-, no sentido de asegurar ao cidadán a existencia dun procedemento de apelación rápido e económico fronte á negativa a facilitar información por parte dunha entidade pública. Na miña opinión, o dereito de acceso á información pública, como dereito fundamental que considero que é, debería tutelarse por un procedemento especial, sumario e oral. En calquera caso, o necesario é configurar un novo procedemento para protexer o dereito de acceso á información pública de forma rápida e eficaz. Como proposta de futuro, o procedemento podería iniciarse mediante unha simple solicitude, para a que poden empregarse impresos ou formularios, dirixida ao Xulgado do Contencioso-Administrativo onde teña a súa sede o órgano ou entidade pública a quen se solicitou a información, sen necesidade de intervención de procurador e avogado, sen pagar taxas xudiciais, e sen imposición de costas salvo que se aprecie temeridade ou mala fe. A esta solicitude deberíase acompañar unha copia da solicitude de información solicitada ou unha descrición da obriga de información activa que está a ser incumprida. Se a entidade pública non comparece ou non se opón, o Xulgado ordenaría a entrega inmediata da información ao solicitante ou a publicación activa na páxina web da información omitida, salvo que se desprenda a existencia dalgunha limitación legal que o impida. Se a entidade pública comparece e opón á solicitude, o asunto resolveríase definitivamente mediante o procedemento abreviado.

2.- A nova Lei 39/2015, do 1 de outubro, do Procedemento Administrativo Común das Administracións Públicas, que entrará en vigor en outubro de 2016, contén unha definición de expediente administrativo que, ao meu xuízo, é inconstitucional.

Se a Administración elimina do expediente administrativo información auxiliar ou de apoio, que, aínda que contida en aplicacións, notas ou resumos, pode ser importante, así como as comunicacións e informes internos ou entre órganos ou entidades administrativas e os xuízos de valor emitidos polas Administracións Públicas, que tamén pode arroxar luz ou servir para despexar a arbitrariedade da Administración, parece obvio que se dificulta máis aló do razoable os seguintes dereitos:

a) O dereito constitucional de defensa dos interesados nos procedementos administrativos.

b) O posterior control da Administración por parte dos Tribunais de Xustiza.

c) A esixencia de responsabilidade ás autoridades e funcionarios públicos.

d) O dereito de acceso á información pública por parte dos cidadáns.

Á vez que se aproba unha Lei estatal de Transparencia e numerosas autonómicas, promúlgase unha Lei de Procedemento Administrativo que permite eliminar ou subtraer documentos do expediente. Sorprendentemente, o expediente administrativo é agora máis opaco que con anterioridade ás estas leis. Avanzamos ou retrocedemos?

3.- O incumprimento das leis de transparencia non ten ningunha consecuencia sancionadora real e efectiva.

A competencia para iniciar e resolver o procedemento administrativo para sancionar as infraccións cometidas polos incumprimentos da lei estatal de transparencia en materia de publicidade activa e pasiva atribúese á propia Administración responsable do seu incumprimento, polo que non se aplican estas infraccións. A competencia para iniciar e resolver os procedementos sancionadores debería atribuírse ao Consello de Transparencia e Bo Goberno e ás institucións análogas autonómicas.

4.- A nova LTAIP aplícase de forma supletoria nos procedementos nos que os cidadáns teñen a condición de interesados

e en todas aquelas materias que teñen unha normativa específica reguladora do dereito de acceso á información -urbanismo, medio ambiente, servizos sociais, sanidade, educación, etc.); polo que esta dispersión normativa afecta negativamente ao dereito de acceso á información pública. Debería contemplarse como un compromiso do III Plan de Goberno Aberto a modificación da disposición adicional primeira da LTAIP, no sentido de que a LTAIP debe aplicarse en todo caso, salvo que o réxime específico de acceso sexa aínda máis favorable para o cidadán ou interesado.

5.- Creación dun Rexistro de Solicitudes de Acceso á Información Pública no que se deberán inscribir as solicitudes que presenten tanto os cidadáns como os interesados no correspondente procedemento administrativo, así como as correspondentes respostas.

É necesario para saber se a Administración contesta ou non ás solicitudes, canto tempo tarda en contestar e en que sentido contéstase admitindo, denegación ou estimando as solicitudes.

6.- Non están suxeitas á Lei estatal de Transparencia as entidades privadas que prestan servizos de interese xeral ou concesionarios de servizos públicos (luz, auga, gas, telefonía, hospitais, residuos, etc.);

Na miña opinión, sen prexuízo da obriga de informar á Administración ou organismo correspondente, ao atoparnos ante a prestación dun servizo público de interese xeral para todos os cidadáns, os concesionarios e as entidades privadas que os prestan -que poden ademais gozar de fondos públicos, vantaxes fiscais ou dereitos especiais- deben quedar suxeitas á Lei estatal de transparencia, cumprindo coas mesmas obrigas de publicidade activa e pasiva que teñen as Administracións públicas con respecto ao servizo público que xestionan. Por exemplo, en relación coa polémica suscitada en torno ás vantaxes e inconvenientes da xestión pública ou privada da sanidade, non parece razoable que, sendo en todo caso un servizo de titularidade pública, os cidadáns non teñan dereito a acceder á información sobre os gastos dun determinado hospital polo mero feito de que este centro sanitario atópese xestionado por unha entidade privada. Neste caso tampouco estaría suxeito o hospital de xestión privada ao cumprimento das obrigas de información activa recollidas na LTAIP. O interese xeral do servizo e a titularidade pública do mesmo xustifican o cumprimento das obrigas de información pasiva e activa previstas na lei estatal de transparencia con independencia da natureza privada da entidade que presta ou xestiona o servizo público. 8.- Os límites ou excepcións ao exercicio do dereito de acceso seguen sendo moi numerosos, amplos e ambiguos. Algunhas leis autonómicas han delimitado algunhas causas de inadmisión como o concepto de reelaboración, información auxiliar ou de apoio e solicitudes abusivas. A descrición dos límites ou excepcións é demasiado vaga e indeterminada. A xeneralidade dos supostos que poden verse afectados son tan amplos, que o dereito de acceso pode quedar baleiro de contido. Na miña opinión, de pouco serve recoñecer o dereito de acceso á información pública con puntos límites. Resulta difícil pensar nalgunha solicitude que, dun modo ou outro, non poida verse afectada por estas limitacións tan amplas. Algúns dos criterios interpretativos fixados polo Consello de Transparencia e Bo Goberno foron, na miña opinión, excesivamente restritivos co dereito de acceso á información.

B) ACHEGAS NON VALORADAS POR ATOPARSE EN SEDE PARLAMENTARIA

Tampouco se valoraron numerosas achegas polo feito de recollerse algunha delas na proposición de Lei Integral de Loita contra a Corrupción e Protección dos Denunciantes, actualmente en tramitación nas Cortes Xerais. Considero que o mero feito de que se contemplaron nunha proposición de lei sen que se poida saber a estas alturas cal será o contido definitivo da Lei que, no seu caso, aproben as Cortes Xerais, non impide a súa inclusión como compromisos no III Plan de Goberno Aberto. Por tanto, solicítase que se inclúan no III Plan de Goberno Aberto as seguintes cuestións:

1.- O silencio administrativo é negativo

Polo que a maioría das solicitudes de información comprometida seguen sen contestarse. Os prazos de resolución das solicitudes de información deben ser curtos, de maneira que a información facilítese canto antes. O inicio do prazo debe arrincar no momento en que a solicitude se rexistra na Administración, non no órgano competente para resolvela, como así dispón a Lei catalá de transparencia. Pola contra, a existencia de descoordinación administrativa xoga a favor da propia Administración, xa que o prazo de resolución nin sequera iníciase, en claro prexuízo do cidadán. En cambio, se este prazo comeza desde que a solicitude entra na Administración, xa se encargarán os funcionarios de enviarlle rapidamente a solicitude ao órgano competente porque o prazo para resolver xa empezaría a contar. No xustificante de recepción débese indicar a identificación da autoridade ou funcionario responsable da tramitación da solicitude de información. A Lei estatal de transparencia decidiu recoñecer o silencio negativo con carácter de lexislación básica. A falta de resolución en prazo entenderase como desestimación da solicitude en todas as entidades públicas estatais, autonómicas e locais. O silencio negativo consagra a sistemática e reprochable falta de resposta ás solicitudes de información. As autoridades e empregados públicos non teñen ningún interese en contestar. O silencio positivo, aínda que non garante a inmediata dispoñibilidade da información, contribuiría polo menos a reducir o xeneralizado incumprimento da obriga de contestar. Se o silencio é positivo, a Administración xa non podería denegar expresamente a solicitude de información por impedir o artigo 43.4.a) da LRJPAC. Só podería declarar lesivo para o interese público e impugnar ante a xurisdición contencioso-administrativa. O cidadán podería interpor un recurso contencioso-administrativo ao abeiro do artigo 29.2 da LRJCA, expondo unha pretensión de condena a facilitar o documento ou a información pedida, coa posibilidade de solicitar como medida cautelar a entrega da mesma. Se o dereito á información xa se adquiriu por silencio positivo, a medida cautelar de execución dun acto firme e de entrega inmediata é moito máis fácil de adoptar, salvo que concorra algunha manifesta prohibición ou excepción ao dereito de acceso que puidese apreciar o Xulgado ou Tribunal. Pola contra, algunhas leis autonómicas han optado polo silencio positivo (Cataluña, Comunidade Valenciana, Aragón e Navarra). O conflito xurídico está servido.

2.- Os órganos de control creados carecen de medios para obrigar á Administración a entregar a información e tárdase demasiado tempo en acceder á mesma.

En España, existe unha entidade encargada de resolver as reclamacións en vía administrativa -o Consello de Transparencia e Bo Goberno para o ámbito da Administración Xeral do Estado e os múltiples Consellos Autonómicos que xa están a funcionar en Murcia, Valencia, Cataluña, etc., ou Comisionado de Transparencia en Canarias-, cuxa falta de resolución expresa débese entender como desestimatoria da reclamación. Estes órganos de control xa empezaron a funcionar e os principais problemas que se detectaron son os seguintes:

-A falta de medios de execución forzosa para lograr que a Administración afectada cumpra de forma real e efectiva as resolucións estimatorias da reclamación presentada polos cidadáns e facilite a información solicitada. O órgano de control dá a razón ao cidadán e este non recorre a resolución. Pasados uns meses, o cidadán comproba que a Administración non cumpre esta resolución, e o órgano de control atópase con que non pode sancionar á Administración nin executar forzosamente a súa resolución mediante multas coercitivas para que a Administración entregue a información ao cidadán.

- O tempo transcorrido desde que a solicitude de acceso á información preséntase polo cidadán e a Administración contéstaa (un mes ampliable por outro mes), máis o tempo que pasa para obter unha resolución do órgano de control (unha media de tres meses), provoca unha espera media duns 6 meses para acceder á información. En moitos casos, o interese ou utilidade da información xa desapareceu. Se encima a Administración non cumpre voluntariamente a resolución do órgano de control, o cidadán queda sen poder acceder á información.

C) ACHEGAS VALORADAS E REXEITADAS SEN MOTIVO SUFICIENTE

1.- O dereito de acceso á información pública segue sen ser recoñecido como un dereito fundamental.

Se non se opta por modificar a Constitución Española para contemplar expresamente o dereito de acceso á información pública como un dereito fundamental autónomo, pódese entender comprendido, ao meu xuízo, no dereito a participar nos asuntos públicos directamente (artigo 23.1) e no dereito á liberdade de expresión e a recibir información (artigo 20.1.a) e d). O dereito de acceso á información pública é inherente ao dereito fundamental á participación de todos os cidadáns nos asuntos públicos, e non só ampara de forma exclusiva e excluínte aos representantes políticos libremente elixidos. O Tribunal Europeo de Dereitos Humanos e a Corte Interamericana de Dereitos Humanos consideran que o dereito de acceso á información pública atópase comprendido dentro do dereito fundamental á liberdade de expresión. A consideración do dereito de acceso á información pública como un dereito fundamental é moi importante para ponderarse en condicións de igualdade co dereito fundamental á protección de datos de carácter persoal. Ademais, iso significa que podería invocarse directamente ante os Tribunais de Xustiza a través dun procedemento sumario e preferente e, no seu caso, posterior recurso de amparo ante o Tribunal Constitucional. Con ser iso relevante, non o é menos axilizar ao máximo a rapidez dos mecanismos de tutela e garantía para que o seu exercicio sexa real e efectivo. Os instrumentos de protección do dereito son a clave. Por moi fundamental que se declare, se o cidadán carece de medios rápidos e áxiles para obrigar á entidade a que facilite a información solicitada, adiantouse moi pouco. Resulta sorprendente que, a estas alturas de século, no noso sistema democrático o dereito de pedimento sexa considerado como un dereito fundamental e, pola contra, non o sexa o dereito de acceso á información pública. As presións dos grupos nacionalistas para non perder a competencia de aprobar unha lei autonómica en materia de transparencia tamén xogou en contra de recoñecer o dereito de acceso á información como un dereito fundamental. Primaron os intereses competenciais das institucións autonómicas sobre os dereitos dos cidadáns, que se enfrontan a sistemas de transparencia diferentes segundo a Comunidade Autónoma. Se o dereito de acceso á información pública considerouse como un dereito fundamental tívose que regular mediante Lei Orgánica -cuxa competencia é exclusiva do Estado-, como así sucedeu en materia de protección de datos de carácter persoal, onde non existen leis autonómicas. En materia de transparencia e acceso á información pública xa temos 11 leis autonómicas non exactamente coincidentes. Non se sostén que o dereito de pedimento sexa un dereito fundamental segundo a Constitución Española e que non o sexa o dereito de acceso á información pública.

2.- É necesario incluír como prioridade no III Plan de Acción de Goberno Aberto a ratificación do Convenio do Consello de Europa sobre acceso aos documentos públicos de 2009.

No ámbito do Consello de Europa, o dereito de acceso aos documentos públicos está implícito no dereito fundamental á liberdade de expresión e comunicación, polo que a ratificación do Convenio reforzaría a consideración do dereito de acceso á información pública como un dereito fundamental comprendido no dereito fundamental á liberdade de expresión e comunicación.

3.- Publicar na web as listas de espera anonimizadas con códigos numéricos existentes para o acceso aos servizos públicos: sanidade (probas diagnósticas e intervencións cirúrxicas), vivenda (acceso a vivendas de protección social en réxime de aluguer ou compravenda), etc.

Aínda que a xestión da sanidade e a vivenda sexan competencias autonómicas, o Estado ten competencia básica en ambos os ámbitos sectoriais para engadir este compromiso no III Plan de Goberno Aberto.

4.- Respecto das materias máis sensibles á corrupción

(contratación pública, urbanismo, subvencións, emprego público, orzamento e contas, medio ambiente, financiamento de partidos políticos, publicidade institucional, etc.), publicación na web das actas dos órganos colexiados; os informes (preceptivos ou facultativos) emitidos polos servizos xurídicos, técnicos ou de intervención económica (autorización, xestión e xustificación do gasto público); e os actos e acordos adoptados nos estes expedientes de aprobación, modificación, adxudicación, resolución e reintegro. As Directivas Europeas de Contratación non impiden a publicación dos informes xurídicos, técnicos ou de intervención económica, sen prexuízo de anonimizar algún dato persoal que poida aparecer nos mesmos. O Considerando nº 122 da Directiva 2014/24/UE do Parlamento Europeo e do Consello, do 26 de febreiro de 2014, sobre contratación pública e pola que se derroga a Directiva 2004/18/CE, dispón o seguinte: "os cidadáns, as partes interesadas, organizadas ou non, e outras persoas e organismos que non teñen acceso aos procedementos de recurso con arranxo á Directiva 89/665/CEE si teñen un interese lexítimo, en tanto que contribuíntes, en procedementos adecuados de contratación. Por conseguinte, debe brindárselles a posibilidade, dun modo distinto ao do sistema de recurso contemplado na Directiva 89/665/CEE, e sen que iso implique necesariamente que se lles conceda legitimación ante os órganos xurisdicionais, de sinalar posibles infraccións da presente Directiva á autoridade ou a estrutura competente".

ACHEGA 3: J.M.A.M (19-05-2017)

Incluír en “Compromiso 3.2: Programas de apertura da información e a súa reutilización” como “actuación ministerial coordinada”, apartado “metas”, “epígrafe “ 1 (Real Decreto de desenvolvemento regulamentario da Lei 18/2015), o seguinte “contido”: Refórzase a oferta de contidos dixitais con licenzas libres (CC-BY 4.0) para facilitar a creación de valor engadido no sector privado (Industria 4.0 en Creatividade, Cultura, Sector Infomediario), de forma homoxénea, e en toda a AGE.

Desenvólvense en detalle as condicións das licenzas-tipo para reutilización de documentos postos a disposición do público, mencionadas no artigo 4.2.b da Lei 18/2015.

EXPLICACIÓN: A oferta homoxénea de contidos dixitais con licenzas libres en todos os ministerios é unha importante decisión en materia RISP. Actualmente danse situacións contraditorias. O Ministerio de Fomento na Orde FOM/2807/2015 anulou a anterior política de taxas e prezos públicos do IGN (Orde FOM/956/2008), establecendo licenzas de uso compatibles con CC-BY 4.0 Pola contra, en Educación segue inalterable a Orde CUL/1077/2011, cunha política de taxas e prezos públicos que no caso do IPCE é de 21 euros por imaxe para usos editoriais, comunicación pública e web, e de 93 euros por imaxe para usos comerciais ou publicitarios. Trátase de copias dixitais de obxectos en dominio público (fotografías de hai máis de 100 anos). Curiosamente o IPCE figura no catálogo de “datos abertos” con estas condicións de uso.

Sucede o mesmo en organismos que dependen doutros ministerios, como Patrimonio Nacional (Presidencia de Goberno). A política de taxas e prezos públicos é un modelo de negocio totalmente obsoleto e unha importante barreira á RISP. Os custos da transacción superan con frecuencia os escasos ingresos xerados, como se pode observar nas respostas recibidas nos seguintes expedientes do Portal da Transparencia: 001-000852 Ministerio de Cultura: Arquivos, Museos, IPC 001-001390 Presidencia de Goberno: Patrimonio Nacional 001-002674 Biblioteca Nacional 001-002728 Museo Nacional do Prado As licenzas libres son imprescindibles para o desenvolvemento da Industria 4.0. Tamén en Cultura e Creatividade, para as Industrias Creativas e Culturais.

Unha forma sinxela de incluír esta proposta no Real Decreto de desenvolvemento regulamentario da Lei 18/2015, é que a AGE e os organismos que dependan dela renuncien á excepción que o artigo 7.2.c da citada Lei contempla para “as bibliotecas, incluídas as universitarias, os museos e os arquivos”. Trátase de aplicar o principio xeral de custos marxinais, e preferentemente o de gratuidade sen solicitude previa, nas modalidades contempladas no Artigo 4.2: a) Reutilización de documentos postos a disposición do público sen suxeición a condicións. b) Reutilización de documentos postos a disposición do público con suxeición a condicións establecidas en licenzas-tipo.

ACHEGA 4: J.M.A.M (19-05-2017)

A ligazón que aparece na páxina 54 leva ao informe ONTSI de 2014. http://www.ontsi.red.es/ontsi/es/informacion-e-recursos/estudo-de-caracterizaci%C3%B3n-do-sector-infomediario-2014 Actualizar para que apuntamento ao mesmo documento de 2016. http://www.ontsi.red.es/ontsi/es/content/estudio-de-caracterización-do-sector-infomediario-2016

ACHEGA 5: M.C.C.P (23-05-2017)

Chamoume a atención que no borrador non se mencione nada sobre a regulación dos Lobbys mediante un rexistro obrigatorio como parte da Transparencia que proclama. Grazas

ACHEGA 6: A.C.M.F (26-05-2017)

Considero oportuno e procedente que se recolla algunha mención ás consecuencias xurídicas da falta de transparencia activa dos suxeitos obrigados do artigo 3 da Lei de Transparencia, Acceso á Información e bo goberno. Actualmente non esixe ningún tipo de consecuencia, nin de medida de coerción para o seu cumprimento.

ACHEGA 7: Access Info Europe (26-05-2017)

Desde Access Info valoramos de forma positiva a posibilidade de poder presentar as nosas achegas ao borrador do III Plan de Goberno Aberto

Comentario sobre a necesaria inclusión dun compromiso sobre modificacións na Lei de Transparencia.

Dispor dunha boa Lei de Transparencia é un dos alicerces esenciais do goberno aberto, por iso, a sociedade civil segue demandando unha lei en liña cos estándares internacionais. Considerando que o Artigo 87 da Constitución Española outorga iniciativa lexislativa ao Goberno e que xa se incluíron medidas lexislativas en anteriores plans de OGP, non existe ningún obstáculo legal e práctico para realizar esta reforma de le Lei máis que a ausencia de vontade política.

O Goberno ten unha moi boa oportunidade de demostrar este compromiso e vontade política coa transparencia, incluíndo a modificación da Lei 19/2013 no III Plan de Acción de Goberno Aberto.

Entre as melloras que deben incluírse destacan:

1) Recoñecemento do dereito de acceso á información como un dereito fundamental, seguindo o chamamento que máis de 50 académicos españois fixeron en decembro de 2016.

2) Ampliar o alcance da Lei a todas as institucións públicas, os tres poderes do estado, todas as empresas públicas e aquelas empresas privadas que xestionen servizos públicos.

3) Limitar as causas de inadmisión e a Disposición Adicional 1.2 sobre réximes especiais de acceso a información establecendo un sistema limitado, proporcional e sometido ás probas de dano e interese público.

4) Mellorar mecanismos de supervisión e sanción dando un maior peso ao Congreso dos Deputados no nomeamento do Presidente do Consello de Transparencia e outorgando a este último poder inspector e sancionador.

Comentarios sobre compromiso 1.1: Creación de un foro de Gobierno Abierto.

Consideramos positivo que o Goberno se comprometese á creación do foro de diálogo permanente coa sociedade civil cumprindo así cos requisitos formais respecto do proceso que establece a Alianza para o Goberno Aberto. Con todo, reiteramos que é esencial que no Foro participen tanto representantes dos diferentes Ministerios como doutras institucións a nivel Estatal como o Consello de Transparencia. Dificilmente pódese fomentar o diálogo e un espazo de encontro e de seguimento da implementación do Plan se gran parte dos responsables directos da implementación das medidas non están presentes no mesmo.

Comentarios sobre a inclusión de compromisos que non son de Goberno aberto.

Aínda que se fixo un esforzo por non incluír medidas que non son de goberno aberto, segue habendo algúns compromisos que pertencen ao ámbito do Goberno electrónico ou de fortalecemento de dereitos humanos en terceiros países. Este é o caso do Compromiso 1.4: Apoio a iniciativas de Goberno Aberto no exterior; o Compromiso 3.3: Cartafol cidadán; ou o Compromiso 3.4: Sobre o sistema ARQUIVE.

Comentarios sobre o Compromiso 3.1: Mellora do Portal de Transparencia e o Dereito de Acceso.

É unha medida en principio moi positiva e relevante para a transparencia. Con todo, consideramos imprescindible que se detalle en maior medida en que vai consistir a ampliación da información suxeita á publicación proactiva. O impacto do compromiso dependerá da relevancia da información que se vai a publicar e como esta contribúe aos obxectivos e fins da transparencia que son a rendición de contas e o coñecemento por parte dos cidadáns de como se toman as decisións públicas e xestiónanse os recursos públicos. Entre a información a publicar debería incluírse, como mínimo:

• Axendas completas de traballo de altos cargos e persoal directivo: que inclúa os documentos intercambiados durante as reunións.

• Os nomes e retribucións do persoal eventual e de confianza.

• Gastos de viaxe detallados e axudas de custo de cada alto cargo e persoal directivo, tal e como xa fai o CGPJ.

• Publicación de todas as solicitudes de acceso a información e as súas respostas.

• Actas de reunións

Comentarios sobre o Compromiso 3.5: Desenvolvo Regulamento da Lei de Transparencia.

Consideramos positivo este compromiso xa que case 4 anos despois, aínda non se desenvolveu o Regulamento. Con todo, o desenvolvemento regulamentario das Leis é unha obriga do Goberno. Por iso, para que sexa un compromiso acorde a un plan de Goberno Aberto, consideramos que debe especificarse que se vai a elaborar contando coa participación da sociedade civil. Comentario sobre os prazos de implementación dos compromisos do plan que permitan a participación da sociedade civil. Moitos dos compromisos e medidas (entre eles algúns cruciais para a transparencia e de gran relevancia como o 3.1) vai empezar a desenvolverse e implementarse antes da constitución do foro e dos grupos de traballo. Debe garantirse que os prazos van permitir unha participación efectiva da sociedade civil no deseño, diagnóstico e desenvolvemento das medidas que inclúen os compromisos.